|
|
|
str. 1 | 2
|
|
Urodził się 28 lipca 1899 r. w Zimnej Wodzie k. Lwowa, w Galicji należącej wówczas
w zaborze austriackim. Wychowywał się w ubogiej wielodzietnej rodzinie, której źródłem utrzymania była
uprawa 1ha ziemi oraz prowadzony przez ojca warsztat szewski. W 1914 r. ukończył Szkołę Powszechną im. Konar-skiego
we Lwowie. W tym samym czasie należał już do Drużyny Strzeleckiej jednakże ze względu na swój zbyt młody wiek, podczas
wymarszu wszystkich oddziałów ze Lwowa podczas odwrotu przed armią rosyjską, został zwolniony z Drużyny w sierpniu 1914 r.
Rozpoczął naukę zawodu na warsztatach kolejo-
|
wych we Lwowie, a rok później rozpoczął naukę w Państwowym Seminarium Nauczycielskim we Lwowie.
10 marca 1917 r., w trzecim roku I wojny światowej, Tadeusz Lewkowicz został powołany w stopniu jednorocznego ochotnika do armii
austriackiej do 24. Cesarsko-Królewskiego Pułku Piechoty. Przeszkolenie unitarne przeszedł w 1 kompanii batalionu
zapasowego w Krakowie i w Freudenthal. Po ukończeniu szkolenia został wcielony do 11 kompanii polowej,
z którą odszedł na front włoski, gdzie w okresie od czerwca do listopada 1917 r. wziął udział w walkach w
Gorycji nad rzeką Isonzo i Piawą, a w listopadzie 1917 r., pułk w ktorym służył Tadeusz Lewkowicz został
przerzucony z frontu włoskiego na front rosyjski, na Bukowinę. Po załamaniu się frontu
w marcu 1918 r. 24. Cesarsko-Królewski Pułk Piechoty doszedł przez Nikołajew do Odessy i Mariopula nad
morzem Azowskim. W październiku 1918r., gdy monarchia austro-węgierska przestała istnieć, wojska austriackie
wycofały się z Ukrainy a 24. Pułk został wycofany w rejon Czerniejowic, w którym odbywała się koncentracja
wojsk austriackich z obsadą ukraińską. W tej sytuacji 26 października 1918 r. wraz z grupą kolegów Polaków,
Tadeusz Lewkowicz zbiegł z armii austriackiej.
Po dotarciu do rodzinnego domu w Zimnej Wodzie zorganizował grupę ochotników, z której
powstała 6 kompania 38 Pułku Piechoty „Strzelców Lwowskich” dowodzona przez por. Mossoczego.
2 listopada 1918 r. Tadeusz Lewkowicz zameldował się w Szkole im. H. Sienkiewicza we Lwowie.
W obronie Lwowa wziął udział w walkach pod pocztą, w zdobyciu Dworca Głównego i Skniłowa.
19 listopada 1918 r. został przydzielony do lwowskiego pociągu pancernego „Pepetrójka”
(późniejsza nazwa Lis-Kula) jako obsada karabinu maszynowego. Uczestniczył we wszystkich bitwach
pociągu na froncie galicyjskim podczas oblężenia Lwowa oraz w obronie Przemyśla i Ziemi
Przemyskiej.
24 grudnia 1919 r. został zwolniony z wojska w celu ukończenia szkoły średniej. W niecały rok później
zdał egzamin dojrzałości w Państwowym Seminarium Nauczycielskim we Lwowie oraz uzyskał prawo
do nauczania w publicznych szkołach ludowych z językiem wykładowym polskim oraz ruskim.
W miesiąc później, 1 lipca 1920 r., na wezwanie Rady Obrony Państwa zgłosił się z powrotem
do wojska. Ponieważ pociąg pancerny „Lis-Kula” znajdował się był odcięty na północy przez nieprzyjaciela
otrzymał przydział do 205. Ochotniczego Pułku Artylerii Polowej do 6. baterii gdzie w stopniu st.
szeregowca z cenzusem został dowódcą drużyny ciężkich karabinów maszynowych. Odszedł
na front w okolicy Radziechowca gdzie podczas walk, za odparcie szarży konnicy, został na polu
bitwy awansowany do stopnia kaprala i otrzymał pochwałę za dzielne zachowanie wobec nieprzyjaciela.
Pod koniec grudnia 1920 r. został zwolniony z wojska w celu rozpoczęcia studiów akademickich.
Przez rok studiował na Politechnice Lwowskiej. Z powodu przerwy w nauce spowodowanej przez wojnę
oraz trudnej sytuacji materialnej zmuszony był przerwać studia i podjąć pracę nauczyciela w Szkole
Powszechnej w Maniewiczach. W 1922 r. zdecydował jednak o powrocie do wojska i z dniem 4 października 1922 r.
rozpoczął naukę w Szkole Oficerskiej dla Podoficerów w Bydgoszczy, którą ukończył w 31 sierpniu 1924 r.
Został mianowany podporucznikiem w korpusie oficerów piechoty.
W miesiąc później rozpoczął służbę w 53. Pułku Piechoty Kresowej w Stryju gdzie pełnił obowiązki dowódcy plutonu.
Po dwuletniej służbie w piechocie złożył podanie o przeniesienie do lotnictwa i 14 kwietnia 1926 r. został
skierowany na siedmiomiesięczny aplikacyjny kurs pilotażu w 11. Pułku Myśliwskim w Lidzie.
20 września 1926 r. został awansowany do stopnia porucznika. Po wypadku lotniczym w wyniku,
którego pilotowany przez Tadeusza Lewkowicza samolot uległ rozbiciu zrezygnował jendak z nauki pilotażu
i z dniem 10 listopada 1926 r. przeszedł na dziewięciomiesięczny kurs obserwatorów przy Oficerskiej Szkole
Lotniczej w Grudziądzu.
Kurs obserwatorów ukończył 25 lipca 1927 r. i otrzymał przydział służbowy do 22. Eskadry Liniowej
w 2. Pułku Lotniczym w Krakowie. W tydzień później został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty
do korpusu oficerów lotnictwa oraz otrzymał również tytuł i odznakę obserwatora nr 386.
26 września 1927 r. w locie do Częstochowy na Potezie XV w wyniku zatkania przewodów paliwowych
skraksował w trudnym terenie. Samolot został rozbity, załoga jednak szczęśliwie wyszła z kraksy bez obrażeń.
20 września 1927 r. został referentem oświatowym pułku, a od 5 grudnia 1927 r. adiutantem Pułku.
W styczniu 1928 r. odszedł na 6 miesięczny kurs łączności w Zegrzu po ukończeniu którego powrócił do 2.
Pułku Lotniczego. 20 lipca 1928 r. wraz z II Dywizjonem Liniowym został przeniesiony do nowo
powstałego 5 Pułku Lotniczego w Lidzie. Lewkowicz był w tej grupie jedynym ochotnikiem
na przeniesienie do Lidy, pozostali lotnicy potraktowali przeniesienie do Lidy jako „zesłanie”.
W 5. Pułku Lotniczym objął dowodzenie plutonem łączności i w zastępstwie pełnił również obowiązki dowódcy
plutonu foto. Z początkiem stycznia 1929 r .został adiutantem pułku.
Latem i jesienią 1929 r. na zlecenie Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
wykonał pionowe zdjęcia lotnicze Polesia dla potrzeb Wojskowego Instytutu Geograficznego.
Za nakład pracy i za zasługi dla kartografii otrzymał pochwałę dowódcy
I Grupy Aeronautycznej. W tym samym czasie, 1 czerwca 1929 r. zawarł ślub z Marią Witorzeńć. Ślub odbył
się w Grodnie, a udzielił go płk. biskup Władysław Bandurski.
|
|
|
cofnij